Ławeczki

Kate z dala usłyszała słowa Duka. Uśmiechnęła się pod nosem i ustała za nim. - Spytałam dlaczego... - powiedziała cicho.

Spojrzał na nią, a potem szybko odwrócił się do Metala udając, że reguluje mu coś z obrożą.
-Co dlaczego?

- Dlaczego wciąż udajesz.? Stwarzasz pozory. Jesteś taki samowystarczalny i wszystkich masz gdzies.? Dlaczego zamykasz się w jakiejs szklanej skorupie.? - spytała. Jej głos był spokojny, a w oczach... czaił się smutek.? - Spójrz na mnie. Spójrz mi w oczy i odpowiedz. - dodała.

-Tak mnie wychowano. Taki byłem, taki jestem i taki będę. Jedyną osobą, a właściwie zwierzęciem na którym mi zależy jest on.
Wskazał na Metala.

- Więc dlaczego wychowałeś go na zabijakę.? Duke... próbowałam do Ciebie dotrzeć na wszelkie sposoby. Dlaczego nie dasz się do siebie zbliżyc. Boisz się być zależny od innych ludzi.? Boisz się ich przyjaźni. Jestem pewna, że gdzies w srodku jest dobry i wartościowy człowiek. Nie musisz obawiać sie miłości. - powiedziała patrząc na psa i jego pana. - spójrz na mnie Duke. - dodała stanowczo.

Popatrzył na nią, jego oczy były zimne, choć przez 2 sekundy były ciepłe.
-To jest pies, on musi się do czegoś nadawać. Jak go miałem wychować?
Zapytał.

- Jak człowieka. Jak najdroższe zwierzę za które dalbyś sie pokroić. Podobnie jak ja za swojego psa. Niedługo rodzice mi go przyślą, bo jadą na wakacje. Pokaż mu, że nie musi bać się ludzi. że może ufać... - szepnęła patrząc na psa z miłością. Ukucnęła.

Zaśmiał się.
-On się nie boi...
Spojrzał na niego.
-Nie podchodź do niego. To dobra rada.
Jego głos był w miarę ciepły.

- Nie zamierzam. To nie ma sesnu. Poczekam. Może sam podejdzie. - powiedziała patrząc raz na psa, raz na Duka. Były w niej sprzeczne uczucia. W jednej chwili nie nawidziała Duka. W drugiej zaś chciala mu pomóc i się z nim zaprzyjaźnic.

Spojrzał na psa, ten ani drgnął.
-Jednym gestem mogę sprawić, żeby do Ciebie podszedł i polizał, on z własnej woli tego nie zrobi. Jesteś dla niego wrogiem.

- Bo.? Bo jestem dla Ciebie wrogiem.? - spytała.

-Kate, słuchaj, denerwujesz mnie bez przerwy i Ty oczekujesz, że będę Ciebie lubił. Źle oczekujesz.

- Nic od Ciebie nie oczekuje. Próbuję do Ciebie dotrzeć. Nie mam po prostu pojęcia jak rozumiesz.? - spytała patrząc mu w oczy.

Szybko przerwał kontakt wzrokowy.
-Co rozumiem?

- Próbuję otworzyć Cię na świat. W jednej chwili Cię nnienawidzę, ale w drugiej chcę Ci pomóc, porozmawiać z Tobą. - spojrzała na nich łagodnie.

-To daj sobie spokój, ja jestem zły i taki już pozostanę do końca moich dni, nikt tego nie zmieni.

- Nie jesteś zly. - powiedziała akcentując pierwsze slowo.

-Jestem zły. Nie znasz mnie.

- i znów udajesz... - stwierdziła.

-Gadasz głupoty.
Warknął do niej.

- Nie warcz. - uśmiechnęła się lekko. - Do jutra. Pogłaszcz Metala za mnie. - powiedziała i odeszła.

Spojrzał na nią i przewrócił oczami. Poszedł z Metalem.

Odwróciła głowę gdy Duke ją mijał, po czym usiadła i czekała na kogoś interesującego.

Chłopak by udać się do domów przeszedł przez park po czym przystanął czekając na dziewczynę. Gdy ta zbliżyła się wskazał ręką pobliski budynek wyglądający na dom jednorodzinny i rzekł - tu muszę Cię odstawić, mnie nie wolno się do Twego domu zbliżać. - Wręczył jej walizkę, ukłonił się mówiąc "Moje uszanowanie, polecam się na przyszłość" po czym uśmiechnął się i odszedł.

Spojrzała na budynek, a potem za odchodzącym chłopakiem.
Ruszyła w stronę domu.